Szczęśliwa mama.

Na wstępie przepraszam za tak długi okres nieodzywania się, ale pochłonęły mnie różne zajęcia a później moja córeczka się rozchorowała (w tym momencie jeszcze walczymy z chorobą, liczę na to, że uda się obejść bez antybiotyku). A jak wszystkie mamy wiedzą - choroba maluszka to nic przyjemnego.

Jestem mamą siedem miesięcy. I mimo, że miałam całe dziewięć na przygotowanie się do tej chwili, nie miałam pojęcia, jak bardzo moje życie się zmieni.

Do momentu, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam Amelię, nie zdawałam sobie sprawy z tego, co mnie czeka. Myślałam, że wiem jak to wszystko będzie wyglądać, czytałam gazety i książki oraz słuchałam doświadczenia innych. Na jedno nikt mnie nie przygotował - na ogrom miłości, jaka pojawia się, kiedy dziecko przychodzi na świat. Naprawdę, wiele razy wyobrażałam sobie ten moment, ale rzeczywistość przeszła wszystkie moje oczekiwania. Miłość, jaką darzy się swoje dziecko jest nie do porównania z niczym innym. Poród miałam naprawdę ciężki, do tego stopnia, że byłam przekonana - ba, nawet zarzekałam się w myślach kilkukrotnie! - że to moja ostatnia ciąża, że nigdy więcej, nie ma takiej opcji. Kiedy jednak usłyszałam pierwszy krzyk Amelci i zobaczyłam jej buźkę, przytuliłam i przystawiłam do piersi, przekonałam się, że nawet o tak dużym bólu można szybko zapomnieć. I zostaję przy swoim, chciałabym mieć trójkę. :)

Tymczasem minęło siedem miesięcy, moja kruszynka stała się już dużą i coraz bardziej samodzielną dziewczynką. Siedzi, gaworzy i rozbraja mnie swoim "tata" (filmik powyżej na dowód - ciekawe, czy kiedyś doczekam się "mama", hmmm), czołga się, przewraca na wszystkie strony. Za moment zacznie raczkować, myślę też że doczekamy się pierwszego ząbka. Potrafi obdarzyć mnie takim spojrzeniem, że cała topnieję. Dosłownie, ma mnie w garści - bo zrobiłabym dla niej wszystko, bez wyjątku. Bycie mamą zmieniło we mnie naprawdę wiele rzeczy. Zauważyłam też, że wstępują we mnie ogromne pokłady siły i złości, gdy ktoś nawet w żartach mówi coś niemiłego do Amelii - i jestem gotowa dosłownie rzucić się na niego, rozszarpać, pokazać gdzie jego miejsce. I nie panuję nad tym. :)

Moje życie naprawdę różni się od większości moich rówieśników - nie mam sesji, którą mogłabym się przejmować, nie imprezuję, zapomniałam, co to alkohol, większość czasu spędzam w domu, jakby nie patrzeć a moje problemy dotyczą zupełnie odmiennych kwestii. Wiem, że pewnie jest cała masa osób, która mi współczuje i uważa, że się zmarnowałam, ale ja jestem naprawdę CHOLERNIE SZCZĘŚLIWA. Żyję w otoczeniu osób, które kocham i które kochają mnie, spędzam dnie z najwspanialszym cudem na świecie. I wiem, każda mama uważa tak o swoim dziecku :), ale Amelcia jest naprawdę przecudowna!

I jako dodatek do tej optymistycznej notki, parę zdjęć autorstwa mega utalentowanej Oli Byczkowskiej. Proszę państwa - oto moja Melcia :)

 Powiedzcie mi, jak przy takiej słodkiej kruszynce nie być szczęśliwym? :)